Nieuwe schipper voor KNRM-station Noordland

NEELTJE JANS - Schipper zijn voor de KNRM is een manier van leven. Dag en nacht staat de schipper klaar om in actie te komen. Slechts één weekeinde in de maand heeft hij vrij. „Hij zal er nog wel achter komen hoe dat is“, zegt Izaäk Breen. Na 22 jaar geeft hij het roer over aan Johannes Post.

Johannes wordt sinds 1 februari ingewerkt door Breen. Volgende week neemt hij voorgoed afscheid van de reddingmaatschappij en gaat hij als visserman weer de zee op. Johannes Post is vanaf dan verantwoordelijk voor het reddingstation Noordland bij Neeltje Jans.

Post woont nog in Den Helder en zat tot voor kort in de boomkorvisserij. Hij viste op tong en schol. „Ik ben al sinds mijn negentiende noordzeevisser. Maar de kotter waarop ik de laatste jaren werkte, is te koop gezet. Eind vorig jaar zag ik in een visserijblad de advertentie voor schipper bij de reddingmaatschappij. Uiteindelijk heeft mijn vrouw gezegd: solliciteer maar.“

Wel twintig reacties kreeg de KNRM. Die van Post stak er bovenuit. „Tussen de sollicitanten zaten veel hobbyisten. Die kunnen hier niks komen doen“, zegt Breen. „Je zit hier als schipper vaak alleen op het reddingstation. Je moet de boot onderhouden, het station onderhouden, de administratie doen, maar ook leiding geven aan de twintig vrijwilligers die we hebben. Bovendien moet je het water goed kennen en weten wat het kan doen.“

Tien minuten
De schipper is de enige betaalde werknemer op het station. Hij moet ongeveer 32 uur per week doorbrengen op het station of op de boot. De rest van de week staat hij paraat voor reddingsoperaties. „We moeten binnen tien minuten na een melding hier kunnen zijn“, vertelt Breen.

„Dat is best pittig. Je kunt eigenlijk nooit ergens heen. Er zijn weliswaar vier vrijwilligers die ons vervangen, maar die hebben niet altijd tijd. Ik heb het wel eens gehad, dat ik het erop waagde en naar de kapper ging, maar halverwege weg moest voor een melding. Ook in de winkel heb ik een keer mijn wagentje moeten laten staan. Dat hoort er bij.“

Johannes Post slaapt vooralsnog vijf dagen in de week op het reddingstation. In het weekeinde gaat hij terug naar zijn vrouw en vier kinderen in Den Helder. „We zijn dringend op zoek naar een woning. Het liefste in Vrouwenpolder. Dan kan ik me aan de aanrijtijd houden en we willen in Vrouwenpolder naar de kerk gaan. Het zal wel raar zijn om straks elke avond thuis bij mijn vrouw en kinderen te zijn. Altijd was ik met de week van huis. Straks moet ik nog een hobby verzinnen voor in de avonduren.“

Momenteel volgt Post verschillende cursussen en oefent hij veel met de boot Koopmansdank. „Maar oefenen is toch anders. Ik moet ervaring en inzicht krijgen in reddingsituaties en die krijg je alleen door de praktijk. Sinds ik hier ben heb ik nog maar één melding gehad“, vertelt Post. „Dat was niet zo’n spannende. Een bootje zonder brandstof.“