Vlissinger krijgt taakstraf voor ontucht

MIDDELBURG - De 63-jarige Vlissinger die donderdag voor het hekje van de Middelburgse rechtbak zat, wist precies te vertellen hoe het kwam dat-ie met zijn vingers aan zijn twee nichtjes had gezeten. Er ging een trigger om.

En als dat gebeurt, zo had hij geleerd tijdens zijn therapie, dan zijn gevoelens en verstand compleet van slag. Zo zat het. En zo gaf de Vlissinger nog meer colleges over het hoe en waarom van zijn handelen. Officier van justitie W. Suijkerbuijk liet die gastcolleges maar voor wat het was en eiste een taakstraf van 240 uur, een voorwaardelijke celstraf van drie maanden en het betalen van ongeveer achtduizend euro schadevergoeding. Daarnaast moet de Vlissinger onder toezicht van de reclassering komen te staan en moet hij de therapie waar hij nu mee bezig is afmaken.

In zijn eis hield Suijkerbuijk er rekening mee dat de Vlissinger negen maanden een enkelband had gedragen. De ontucht speelde zich af tussen december 2011 en december 2012 en in die periode pleegde hij twee keer ontucht met zijn toen zwakbegaafde, zevenjarig nichtje. Ze zat op zijn knie en zijn hand vond een weg naar daar waar het niet hoorde.

Hetzelfde gebeurde in het computerkamertje. Als verdediging voerde de oom aan dat het meisje 'seksueel provoceerde'. Bij haar drie jaar jongere zusje bleef het bij een poging. In de keuken liet hij zijn broek zakken en het meisje zou zijn geslachtsdeel moeten betasten. ,,Dat vind ik vies en ik ben een broodje aan het eten'' , het meisje en daarmee bleef het voor de Vlissinger bij een poging. Het meisje vertelde de escapade van haar oom aan haar moeder en die deed prompt aangifte.

Op het moment dat de Vlissinger ontdekte dat alles in de openbaarheid zou komen, meldde hij zich bij de politie en ging hij in therapie. Tijdens de behandeling van de zaak liet de Vlissinger niet na om met enige regelmaat te vertellen hoeveel spijt hij wel had. ,,Ik vind het diep en diep triest. Ik weet wat ik heb gedaan en ik weet wat de gevolgen voor de meisjes zijn. Triest, triest, vreselijk. Elke dag kijk ik in de spiegel en dat zeg ik: klootzak. Maar ik heb ook wel goede dingen gedaan. Acht jaar slachtofferhulp en mijn werk als verpleegkundige. Ik ben nog niet klaar met mijn therapie, maar begin nu alles wel beter te begrijpen.''

De uitspraak is op 30 januari.