Brandweer redt paard uit de sloot op dierendag

’S-GRAVENPOLDER - Voor de zesjarige ruin Adel viel dierendag gisteren letterlijk in het water. Het paard gleed uit in een sloot aan de Koedijk en beleefde drie benauwde uurtjes.

Met vereende krachten wordt geprobeerd ruin Adel uit de sloot te trekken. Eigenaresse Dimine Nelis kijkt toe. Foto Willem Mieras
De Fries lag op zijn zij in de modderige sloot en kon niet op eigen kracht overeind komen. Hoelang hij al die benarde positie verkeerde, kon de negentienjarige eigenaresse Dimine Nelis niet zeggen.

„Hij staat alleen in een wei op het dijktalud en we wonen aan een doodlopende straat, dus er komt bijna niemand voorbij. Het was dat mijn moeder om kwart over één even ging kijken en hem gelukkig opmerkte, want een zwart paard in een moddersloot kun je ook over het hoofd zien.“

Dimine lag op dat moment ziek te bed. Toen ze hoorde dat haar maatje - „we zijn echt twee handen op één buik“ - lag te worstelen in een watergang, schoot ze in haar klompen en snelde naar de Koedijk. „Ik heb direct mijn vriend gebeld, want die zit bij de brandweer. Jammergenoeg was zijn wagen afgemeld.“

Dus rukten de gewaarschuwde vrijwilligers van de post Heinkenszand en enkele beroepsbrandweerlieden van het korps Borsele-Goes uit. Met een lier probeerden ze Adel uit de zompige sloot te trekken, maar alle pogingen strandden. Daarna stroopten de brandweermensen de mouwen op en probeerden ze met pure spierkracht en wat duw- en trekwerk de ruin op de benen te krijgen.

Vermoeid
Steeds leek de victorie nabij, maar telkens gleed Adel weer op zijn zij of zijn rug. Het paard raakte vermoeid, de brandweermensen ook. Om te zorgen dat bij het trekwerk de Fries geen letsel zou oplopen, werd dierenarts H. van Dijk uit Heinkenszand opgeroepen. Hij gaf aanwijzingen hoe de touwen aan kop en staart vast te maken en naar welke kant te trekken. Alle pogingen leden schipbreuk. Zelfs met een tractor, die in de aangrenzende boomgaard werd gereden, en een paar brandweerslangen achter de voorpoten van Adel, lukte het niet de drenkeling op het droge te krijgen.

Ettelijke pogingen en een paar uur verder was het paard uitgeput. Zelfs een paar stevige aansporingen hielpen niet meer. Besloten werd een kraanwagen te laten komen. Met die hydraulische hulp lag Adel in een mum op de kant. Dimine: „De dierenarts moest hem nog wel met een prikkel, een stroomstoot, aansporen om te gaan staan.“

Eenmaal op de benen, liet Dimine hem veel lopen om de onderkoelingsverschijnselen te verminderen en de verstijfde spieren los te maken. Daarna werd Adel gewassen met lauw water en kreeg hij een wollen deken over zich heen. Aan de reddingspogingen heeft hij, op een paar schaafwonden na, geen letsel overgehouden. Het steile, gladde weitje aan de Koedijk blijft voorlopig verboden terrein voor Dimines oogappel. „Daar komt hij niet meer in. Echt niet!“